11/01/2010

GEDICHT

ODE AAN DE ZONDAGSSCHILDER

Als kind zag ik een schilder.
Mijn vader wist:
een zondagsschilder!
Ik kreeg een kist met verf
en deze boodschap mee:
word zondagsschilder!
Schilderen kriebelde
terwijl men mompelde:
ja, maar zondagsschilder!
Ik vond een school en schilderde.
De klasgenoten lachten:
net geen zondagsschilder!
Ik zocht een galerie,
in verhevenheid verdwaald.
Amper nog in 't zicht:
de zondagsschilder!
Van musea liep ik vloeren plat,
boeken las ik uit elkaar.
Maar soms trof mij
de zondagsschilder!
Subsidie en succes,
prijzen en verkoop,
dat is de ware kunst...
Leg anders maar het kistje klaar
van zondagsschilder!
Piet Mondriaan zocht klare orde,
ver voorbij de schijn;
in zijn oude hok bleef hij
een zondagsschilder!
En Duchamps conceptueel genie
-de sterren in geprezen-
mist frisse lucht:
ik, ik adem met de zondagsschilder!
Zelfs de kunstpaus
wil het nog eens wagen,
maar enkel nog als zondagsschilder!
Alles zal verbleken en
al heeft hij naam noch faam:
ik vergeet hem niet, de zondagsschilder!

Dirk Verhaegen (oktober 2010)

Blogarchief