GEDICHT

OUDE ADEL

Het paviljoen was geometrisch
maar verder leek de wiskunde uitgewist.
De struiken staken uit hun keurslijf.

Vrijpostig streelde ik
van een godin de opgetogen borsten;
haar kont gehoorzaamde dierlijk bewogen.
De brandweer rukte uit:
een oude stronk stond in vuur en vlam.

Eén der zeven paden daalde donker
tot net niet bij de blanke lelies

en bij de borrelende bron
las je de schaduw van mijn dromen:
a broken thing of beauty
can be a joy for just one moment.

Dirk Verhaegen