LEONARD COHEN: TEACHERS

LERAREN

Een vrouw ontmoet, de jaren heen,
Haar haren zwart zoals niet een,
Ben jij een leraar van het hart?
Haar zachte antwoord, neen.

Een meisje kende ik overzee,
Haar haren goud als goud voor twee,
Ben jij een leraar van het hart?
Ja, al is 't voor jou dus nee.

Een man ontmoet 't verstand was zoek
Ik moest hem vinden in een hoek,
Volg mij, sprak de wijze man,
Maar hijzelf was zoek.

Toen ging ik in een hospitaal
Waar niemand ziek was noch normaal,
Waren 's nachts de zusters heen
Lam lag ik in mijn zaal.

Ochtend kwam en dan de dag,
Bij 't avondeten 't messenscherp
bij mijn zilveren lepel lag.

Meisjes kwamen per abuis
in de rotzooi die de scalpels maakt.
Zijn jullie leraars van mijn hart?
Wij leren hoe men oude harten kraakt.

Een morgen ontwaakte ik alleen,
Hospitaal en zusters heen
Kerfde ik genoeg mijn God?
Kind, jij bent slechts been.

Eten deed ik buiten maat,
Neen, geen bord dat ik liet staan, wel
Wat kost zo ieder maal?
Wel, neem het mee en haat.

Mijn haat gebruikt op elk moment,
Op ieder werk, gezicht het felst,
Iemand wenste mij dat 't ging
Liever werd ik dan omhelsd.

Enkele meisjes omhelsden mij,
dan omhelsden mannen mij
Is mijn lijden nu volmaakt?
Nee, doe er eentje bij.

Ik was knap en zoveel meer,
Alle teksten uit het hoofd geleerd.
Genoot je van hetgeen ik zong?
Neen, je woorden knap verkeerd.

Tot wie is het dat ik mij richt,
Wie die wat ik opbiecht lust?
Zijn jullie de leraars van mijn hart?
Wij leren oude harten rust.

O leraars zijn mijn lessen rond?
Tot een andere ben ik niet in staat.   
Zij lachten, lachten en dan, Wel kind
Zijn je lessen rond?
Zijn je lessen rond?
Zijn je lessen rond?

(vertaling Dirk Verhaegen)